Kilka słów o idei Żywego Różańca Misyjnego
Założycielka Dzieła Rozkrzewiania Wiary, Paulina Jaricot, pragnęła, by modlitwa różańcowa wsparła dzieło ewangelizacji na całym świecie.
Początki Żywego Różańca sięgają roku 1826. Paulina organizuje „piętnastki” – grupy piętnastu osób, z których każda zobowiązuje się do rozważania i odmawiania jednej – otrzymanej drogą losowania – tajemnicy dziennie. W ten sposób członkowie Żywego Różańca stają się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludami świata. „Piętnaście węgli: jeden płonie, trzy lub cztery tlą się zaledwie, pozostałe są zimne – ale zbierzcie je razem, a wybuchną ogniem! Oto właściwy charakter Żywego Różańca”. Oficjalnej aprobaty dla Żywego Różańca udzielił papież Grzegorz XVI.
***
Misyjne korzenie Żywego Różańca odkrył na nowo ks. abp Fulton J. Sheen, dyrektor Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary w USA (1950-1966). Pragnął, aby każdy chrześcijanin modlił się w intencjach całego Kościoła, dlatego każdy dziesiątek różańca jest w innym kolorze i symbolizuje jeden z kontynentów.
Kolor zielony - za Afrykę – nawiązuje do zieleni afrykańskich lasów.
Kolor czerwony - za Amerykę – podkreśla kolor skóry Indian.
Kolor biały - za Europę i za Ojca Świętego – oznacza kolor skóry Europejczyków.
Kolor niebieski - za Oceanię – symbolizuje wody Oceanu Spokojnego.
Kolor żółty - za Azję – przypomina kolor skóry ludy Azji.
AFRYKA
Modlitwa: Boże, spojrzyj z miłością na młode Kościoły Afryki i spraw, aby coraz jaśniej widziały, że jesteś jedyną Drogą i Prawdą. Niech dzielą się tym przekonaniem ze swoimi siostrami i braćmi, którzy Cię jeszcze nie spotkali.
AMERYKI
Modlitwa: Dziewico z Gwadelupy, Matko obu Ameryk, wstaw się u Pana, by napełnił głodem świętości cały Lud Boży i wzbudził liczne powołania. Matko Pięknej Miłości, strzeż rodziny, by żyły w zgodzie i błogosław wychowaniu dzieci i młodzieży.
EUROPA
Modlitwa: Królowo Apostołów, Matko Jezusa Chrystusa, byłaś z Nim u początków Jego życia i Jego misji. Przygarnij do siebie narody Europy. Ojcze, spraw, by rodziny i społeczeństwa powróciły do swoich chrześcijańskich korzeni. Niech Kościół stanie się na nowo źródłem licznych powołań misyjnych.
OCEANIA
Modlitwa: Maryjo, dziękujemy Ci za miłość, którą obdarzasz swych synów i córki w Papui Nowej Gwinei, dziękujemy za macierzyńską troskę o głosicieli Ewangelii Twego Syna w tym kraju. Zanosimy do Ciebie błagania o nowe powołania do kapłaństwa i życia zakonnego. Proś Pana żniwa, by posłał robotników do winnicy swojej.
AZJA
Modlitwa: Panie, wybrałeś sobie spośród narodów Azji wielu łudzi gotowych dla Ciebie na wszystko. Spraw, aby świadectwo ich życia wskazywało drogę ku Tobie. Niech Azja szuka Cię żarliwie i podąża za Twoim głosem. Niech ewangeliczne ziarno zapadnie głęboko w świadomość tych ludów i niech przyniesie obfity plon.
ROZWAŻANIA MISYJNE
Tajemnice Radosne
Tajemnice radosne wprowadzają nas w rzeczywistość, która daje początek spełnianiu się Bożych obietnic. „…Pozdrowienie Dziewicy z Nazaretu przez Gabriela łączy się z wezwaniem do radości mesjańskiej: <<Raduj się Maryjo>>. W tej zapowiedzi osiąga swój cel cała historia świata” (RVM 20). Módlmy się, aby Ewangelia – Dobra Nowina ożywiała wiarę ochrzczonych, a dla nie znających Jezusa była źródłem nadziei na spotkanie z Bożą łaską.
I. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie
Anioł wszedł do niej i rzekł: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami (Łk 1,26).
W Nazarecie, dzięki Maryi „pełnej łaski”, nastała „pełnia czasu” dla człowieka i całej ludzkości. Bóg wszedł w historię świata, aby pozostać już z nami na zawsze. Ale jeszcze tak wiele narodów nie zna Jezusa ani Jego Matki.
Maryjo, Twoim „fiat” został objęta cała ludzkość, prosimy Cię o nowe powołania misyjne, by nigdy nie zabrakło zwiastunów Dobrej Nowiny.
II. Nawiedzenie św. Elżbiety
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasz i pozdrowiła Elżbietę (Łk 1,39-40).
Jakże obfita okazała się Boża łaska w życiu Maryi, a tym samym stała się ona darem dla tych, którzy, z ufnością oczekiwali Zbawiciela. Maryja – Świątynia Boga, z radością zanosi Jezusa Elżbiecie.
Maryjo, dziś nadal przez misjonarzy prowadzisz dzieło głoszenia Chrystusa. Ucz nas, jak należy kształtować uczniów według Serca Twojego Syna, Jezusa.
III. Narodzenie Jezusa
Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla Nich miejsca w gospodzie (Łk 2,7).
Były to zwykłe narodziny, chociaż przyszedł na świat Zbawiciel. Ukazują one niewyszukaną miłość Boga, która objawia się w tajemnicy Wcielenia.
Maryjo, troszcząca się o Syna, czuwaj z tą samą troską nad wszystkimi swymi dziećmi, zwłaszcza z krajów misyjnych, aby Chrystus w pełni się w nas ukształtował.
IV. Ofiarowanie Jezusa w świątyni
Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu (Łk 2,22).
Józef i Maryja nie szukali przywilejów dla siebie, ale zgodnie z pobożnym zwyczajem poszli, aby ofiarować Jezusa w świątyni, w domu Ojca. Jezus jest bowiem darem Ojca dla wszystkich.
Maryjo, która w tajemnicy ofiarowania otrzymałaś zapowiedź miecza boleści, naucz nas wielkodusznie ofiarować w intencji misji nie tylko nasz czas i talenty, ale także bolesne doświadczenia.
V. Znalezienie Jezusa w świątyni
Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami (Łk 2,46-47).
Paradoksem wydaje się być zgubienie Jezusa, ale przecież tym samym był On bliżej Ojca i jego spraw. Od tej chwili wzrastał w mądrości u Boga i u ludzi. Wzrost w łasce jest powołaniem każdego człowieka.
Maryjo, gdy część świata, niegdyś chrześcijańskiego, zagubiła już Twojego Syna, daj nam na nowo odszukać w Twoich ramionach i w Twoim Sercu – Jezusa, błogosławiony Owoc Twojego Żywota.
Tajemnice Światła
Tajemnice światła, do medytacji których zaprasza Ojciec Święty Jan Paweł II, wskazują nową perspektywę dynamizmu naszej wiary. „Każda z tych tajemnic jest objawieniem Królestwa, które już nadeszło w samej Osobie Jezusa” (RVM 21). Pomóc innych poznawać Chrystusa, to podstawowy obowiązek chrześcijański. Aby to jednak czynić, musimy się nieustannie nawracać i każdego dnia żyć Ewangelią.
I. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A głos z nieba mówił: Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie (Mt 3, 16-17).
Chrzest Jezusa zapowiada jego publiczną działalność, czyli wyjście z darem miłości, przebaczenia i pokoju do wszystkich, którzy oczekiwali Zbawiciela. Niech dzięki odpowiedzialności za nasz własny chrzest prawda Ewangelii dotrze do nie znających jeszcze Jezusa.
Maryjo, Matko umiłowanego Syna, rozpoczynającego głoszenie Królestwa, wstawiaj się za misjonarzami, którzy właśnie przygotowują się do działalności misyjnej.
II. Objawienie siebie na weselu w Kanie
Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie (J 2,11).
Wydarzenie w Kanie było zwyczajne, ale jednocześnie jakże ważne. Jezus wszedł w ludzkie sprawy, gdzie potrzebna była Boża łaska i Boże błogosławieństwo. Dziś Kościół, który z natury jest wspólnotą misyjną, troszczy się, aby wśród wszystkich ludów i narodów nie zabrakło obecności Jezusa.
Maryjo obecna w Kanie, uczestnicząca w misji swego Syna, pragniemy wypełniać Twe macierzyńskie napomnienia skierowane do Kościoła wszystkich czasów: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie.
III. Głoszenie Królestwa Bożego i wezwanie do nawrócenia
Mówił więc: Do czego podobne jest królestwo Boże i z czym można je porównać? Podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posadził w swoim ogrodzie (Łk 13,18-19).
Wciąż niezmierzone pozostają horyzonty misji, dlatego chrześcijanie nie inaczej jak tylko przez swoje własne nawrócenie mogą potwierdzić troskę Kościoła o jego misyjną działalność. Siłą duchowego wzrostu jest Boża łaska.
Maryjo, pośredniczko łask, chroń i rozwijaj naszą wiarę złożoną w nas jak ziarnko gorczycy, byśmy stali się jej odważnymi głosicielami.
IV. Przemienienie na górze Tabor
Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe. I zjawił się obłok osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie! (Mk 9,2.7).
Wydarzenie z góry Tabor było mistycznym doświadczeniem Apostołów. Jednocześnie stało się ono darem dla wszystkich, aby „umiłowany Syn” znalazł otwarte serca i umysły na miłość, jaką niesie od Ojca Miłosierdzia i Łaski.
Maryjo, która jesteś niedoścignionym wzorem kontemplacji oblicza Syna, pomóż nam utkwić na zawsze wzrok w Chrystusowym obliczu i otworzyć się na przyjęcie tajemnicy Trójcy Przenajświętszej.
V. Ustanowienie Eucharystii
A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im mówiąc: bierzcie, to jest Ciało moje (Mk 14,22).
Dramat Golgoty poprzedziło ustanowienie Eucharystii. Dzięki niej Jezus stał się obecny wśród nas na zawsze, w sposób pokorny i rzeczywisty. Jest z nami, aby być dla wszystkich.
Maryjo, która najlepiej wiesz, czym jest bliskość Jezusa, spraw, by dzięki posłudze kapłanów-misjonarzy Chleb eucharystyczny był rzeczywiście dzielony dla wszystkich.
Tajemnice Bolesne
Ludzkie życie często jest przepełnione cierpieniem i bólem, czego doświadczamy rozważając tajemnice bolesne. „Różaniec wybiera pewne momenty męki, skłaniając modlących się, aby skupili na nich wejrzenie swego serca i przeżył je na nowo” (RVM 22). Idąc z Jezusem ostatecznie wychodzimy z obszaru cierpienia, aby budować nowego człowieka, który sens swoich wszystkich cierpień widzi w zjednoczeniu z ofiarą Zbawiciela.
I. Modlitwa w Ogrójcu
A kiedy przyszli do ogrodu zwanego Getsemani, rzekł Jezus do swoich uczniów: Usiądźcie tutaj, Ja tymczasem będę się modlił (Mk 14,32).
Jezus przychodząc do ogrodu podejmuje świadomie mękę, ponieważ z tej ofiary rodzi się niepojęty dar miłości, która bez żadnych granic ogarnie wszystkich ludzi.
Maryjo, sercem zawsze obecna przy swoim Synu, otocz swą macierzyńską miłością i otul tych, którzy przeżywają lęk w obliczu cierpienia.
II. Biczowanie
Wtedy Piłat, chcąc zadowolić tłum, uwolnił im Barabasza, Jezusa zaś kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie (Mk 15,15).
Jakże łatwo jest się komuś przypodobać, nawet za cenę cierpienia i pogardy dla drugiej osoby. Wtedy jeszcze Piłat nie wiedział, że spełniają się proroctwa, a tym samym Boże obietnice. Biczowanie Jezusa nie było karą, ale drogą do największej ofiary.
Maryjo, „tak” Twojego Syna wobec planów Ojca to także wkraczanie na drogę krzyża. Ukaż nam zbawczy wymiar cierpienia i sens ludzkich wysiłków i zmagań.
III. Cierniem ukoronowanie
Ubrali Go w purpurę i uplótłszy wieniec z ciernia, włożyli Mu na głowę. I zaczęli Go pozdrawiać: Witaj, królu żydowski (Mk 15,17).
Tak jak wtedy, tak i dzisiaj wyszydzanie drugich nie należy do rzadkości. Jest ono bolesnym doświadczeniem tylko na pewien czas. Ostatecznie bowiem zwycięstwo zawsze należy do pokory.
Maryjo, widząc oblicze Syna – Ecce homo – i tak dobrze znająca rzeczywistość poniżenia, ucz nas cierpliwie znosić wszelkie doświadczenia oraz powierzać nasze troski miłosiernemu Sercu Chrystusa.
IV. Droga krzyżowa
Następnie wyprowadzili Go, aby Go ukrzyżować. I przymusili niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, który wracając z pola właśnie przechodził, żeby niósł krzyż Jego (Mk 15,21).
Jezus idąc drogą krzyżową znaczył jej kolejne etapy, które tradycja chrześcijańska ujęła
w czternaście stacji. Każdy krok Jezusa, również z Szymonem, to krok uczyniony z miłości, aby ofiara była pełna.
Maryjo, Ciebie także nie zabrakło na drodze krzyżowej Syna. Nie opuszczaj nas w nieszczęściu, módl się za nami grzesznymi, zwłaszcza gdy nadejdzie godzina naszej śmierci.
V. Śmierć na krzyżu
A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Boże mój, Boże, czemuś Mnie opuścił? (Mk 15,33-34).
W tym niepowtarzalnym dniu w dziejach ludzkości dokonało się dzieło zbawienia, chociaż w historii świata do tego dnia śmierć poniosło wielu skazańców. Śmierć Jezusa to śmierć dla życia, aby inni mieli je w obfitości.
Maryjo stojąca pod krzyżem, spojrzeniem pełnym bólu wpatrzona w Ukrzyżowanego, nie pozwól nam nigdy utracić nadziei.
Tajemnice Chwalebne
Tajemnice chwalebne nie są tajemnicami sukcesu, lecz są kierunkowskazem ku nowej rzeczywistości, która jest trwałym owocem zbawczego dzieła Jezusa. „Różaniec zawsze wyrażał to doświadczenie wiary, wzywając wierzącego do wyjścia poza ciemności męki, by utkwić wzrok w chwale Chrystusa w zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu” (RVM 23). Niebo jest otwarte dla „błogosławionych”, czyli dla tych, którzy z Ewangelii uczynili program swojego życia, a swoją wiarę wyrażają czynami miłości do Boga i bliźniego.
I. Zmartwychwstanie Jezusa
Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał (J 24,6).
Grób nie jest miejscem, gdzie szuka się radości. Tym razem pusty grób stał się powodem wielkiego zdumienia i niezniszczalnej nadziei, której źródło jest w zmartwychwstaniu.
Maryjo z wielkanocnego poranka, rozpromieniona radością zmartwychwstania, wzbudź w nas nowy zapał i entuzjazm dla misji.
II. Wniebowstąpienie
Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do Nieba (Łk 24,50-51).
Z horyzontalnego wymiaru ludzkiego życia, wniebowstąpienie przenosi nas w Boży wymiar. Wniebowstąpienie Jezusa jest czytelnym znakiem dla człowieka, wciąż jeszcze pozostającego pielgrzymem na Ziemi.
Maryjo, niezrównana Mistrzyni w pielgrzymce wiary, wprowadzaj nas w głęboką znajomość misterium Jezusa.
III. Zesłanie Ducha Świętego
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (Dz 2,1.4).
Ten dzień nadszedł niespodziewania i był wielkim dniem łaski, ponieważ Kościół z małej apostolskiej wspólnoty rozpoczynał nowy wymiar swojej powszechności. Dobra Nowina została ofiarowana wszystkim ludom i narodom.
Maryjo, obecna w rodzącym się Kościele w dniu Pięćdziesiątnicy, wypraszaj dla wszystkich głosicieli Ewangelii Dary Ducha Świętego.
IV. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie (J 19,26-27).
Maryja od początku znała wspólnotę apostołów, która była jej szczególnie bliska. Jednakże przez tajemnicę Wcielenia najbliższa była swojemu Synowi, Jezusowi. Boży Syn pragnąc nadal bliskości swej Matki, ofiarował Maryi Niebo.
Maryjo, doskonała ikono macierzyństwa Kościoła, kieruj nasze myśli i serca ku niebieskiej ojczyźnie, gdzie wraz z Tobą będziemy na wieki kontemplować oblicze Jezusa.
V. Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny na Królową Nieba i Ziemi
Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmogący (Łk 1,46-49).
Wiara i zaufanie Maryi stoją u początków Jej owocnego życia w łasce. Jej współpraca z Bogiem przeszła etapy radości i dramatu.
Maryjo, Królowo Nieba i Ziemi, powierzamy Ci misyjną posługę Kościoła aż po krańce ziemi. Prowadź dalej przez nas dzieło głoszenia Chrystusa.
W ŻYWYM RÓŻAŃCU CZŁONKOWIE MODLĄ SIĘ ZA MISJE ŚWIĘTE, KORZYSTAJĄ Z ROZWAŻAŃ MISYJNYCH RÓŻAŃCOWYCH WIDNIEJĄCYCH WYŻEJ I MODLĄ SIĘ W DWÓCH INTENCJACH PAPIESKICH: MISYJNEJ I OGÓLNEJ. INTENCJE W KAŻDYM MIESIĄCU SĄ INNE I OCZYWIŚCIE W KAŻDYM ROKU SĄ NOWE!
Historia Żywego Różańca
Żywy Różaniec jest wielkim zapleczem modlitewnym, żyjącym najbardziej rozpowszechnioną w Kościele modlitwą maryjną, jaką jest różaniec, który „należy do najlepszej i najbardziej wypróbowanej tradycji kontemplacji chrześcijańskiej – pisał Ojciec Święty Jan Paweł II w liście o różańcu. – Poprzez różaniec wstępujemy do szkoły Maryi, by Ona uczyła nas kontemplować oblicze Chrystusa, poznajemy tajemnice Jego życia, rozważane Jej sercem, otwieramy się na tajemnicę Trójcy Świętej, aby doświadczać miłości Ojca i radości Ducha Świętego”.
W drugiej połowie XIX w. modlitwa różańcowa przeżywa niezwykły renesans. Młoda Francuzka z Lyonu wpada na genialny w swej prostocie pomysł, który mobilizuje miliony (!) ludzi do codziennego odmawiania różańca. Sługa Boża Paulina Maria Jaricot (1799-1862), bo o niej mowa, pisała: „Nienasycone pragnienie poznania Boga i ogromna potrzeba, by kochać, kazało mi pragnąć także działania na Jego chwałę. Chciałam dołożyć moją cegiełkę do chwały Kościoła”. I tak się stało. Mając 23 lata, stworzyła strukturę, która dała początek późniejszemu Papieskiemu Dziełu Rozkrzewiania Wiary (jednemu z 4 Papieskich Dzieł Misyjnych, obecnych dziś w 150 krajach). Jego struktura umożliwiła jej w 1826 r. powołanie stowarzyszenia Żywego Różańca, które jeszcze za jej życia rozwinęło się w wielu krajach na całym świecie.
System „piętnastek”
„Dana mi została jasna wizja tego planu i jednocześnie zrozumiałam łatwość, z jaką każdy z kręgu moich najbliższych mógłby się w ten plan włączyć, znajdując dziesięć osób, które każdego tygodnia dawałyby datek na Rozkrzewianie Wiary. Zobaczyłam również szansę, jaką dawałby wybór najświatlejszych ze stowarzyszenia, którzy inspirowaliby grupę dziesięciu osób, a te z kolei utworzyłyby kolejne dziesiątki. Każda setka stowarzyszonych miałaby reprezentanta we wspólnym centrum (…). Aby nie zapomnieć tej myśli, zapisałam ją i zdumiała mnie jej prostota, której nikt wcześniej nie odkrył”. Tę metodę przełożyła na potrzeby Żywego Różańca. Już nie dziesiątki, ale piętnastki (stosownie do dawnej liczby tajemnic różańcowych), zwane – w nawiązaniu do symboliki różańca – „żywymi różami”, w których każda osoba odmawiała i rozważała 1 dziesiątek dziennie. Zadanie jednak nie było łatwe: „Ta piękna pobożność, na ogół od dawna kojarzona z «zawodowymi» dewotkami, które powinny być stare lub nie mieć nic do roboty, to błędne, ale niestety powszechne uprzedzenie. (…) Najważniejszą więc rzeczą i najtrudniejszą jest uczynić różaniec modlitwą wszystkich”. Ale „Opatrzność Boża dała mi wszelkie środki, by zaszczepić pobożność, bez której nie mogłabym kochać tak mocno”.
W zamyśle założycielki Żywy Różaniec był wielkim zapleczem modlitewnym dla misji – i tych wielkich, poza Europą, i w najbliższym środowisku. Członkowie zobowiązani byli do rozprowadzania dobrych książek i prasy, przeznaczając na ten cel stałą, regularną ofiarę.
Różaniec modlitwą uniwersalną
Centralę Żywego Różańca Paulina założyła w Lyonie na wzgórzu Lorette. O rozmachu stowarzyszenia świadczy fakt, że tylko w 1832 r. wysłano stamtąd 140 tys. książek i broszur, 80 tys. obrazków, 40 tys. medalików, 18 tys. szkaplerzy i krzyżyków; średnio wychodziło więc ok. 1 tys. przesyłek dziennie.
Rosła wielka rodzina różańcowa. Od 8 XII 1826 r. – najbardziej prawdopodobna data powstania Żywego Różańca – do 1834 r. liczy już ponad 1 mln członków, a w 1862 r. – ok. 2 mln 250 tys. osób w samej tylko Francji. „Stopniowo stajemy się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludźmi świata”. „Piętnastki mnożą się – pisze Paulina w 1831 r. – z niewiarygodną szybkością we Włoszech, Szwajcarii, Belgii, Anglii i w niektórych krajach Ameryki, zwłaszcza w Kanadzie. Żywy Różaniec zapuścił korzenie aż po Indie. Staramy się o wprowadzenie go w Afryce. Słyszę, że w Kolumbii zrzeszenie to tak bardzo się rozpowszechnia, że trudno zliczyć tych, którzy do niego należą; wszędzie, gdzie zawiązały się «piętnastki», można zaobserwować utrwalanie się w dobrem i woń cnót, których dawniej nie było”. Modlitwa różańcowa – dzięki Żywemu Różańcowi – przyczyniła się do wielu nawróceń i miała swój znaczący udział w rozkwicie chrześcijaństwa w XIX w.
Zatwierdzenie Żywego Różańca
27 I 1832 r. papież Grzegorz XVI listem apostolskim Benedicentes zatwierdził stowarzyszenie Żywego Różańca i nadał mu liczne odpusty. Patronką Żywego Różańca ustanowił młodziutką rzymską męczenniczkę – św. Filomenę, za przyczyną której Paulina w cudowny sposób odzyskała zdrowie. Pius IX w liście apostolskim Quod iure haereditario z 17 VIII 1877 r. ustanowił zasady organizacyjne stowarzyszenia Żywego Różańca. Kolejni papieże w swych dokumentach i nauczaniu wyjaśniali i podkreślali znaczenie modlitwy różańcowej, zachęcając do jej rozpowszechniania.
W 2002 r. Ojciec Święty Jan Paweł II w liście apostolskim Rosarium Virginis Mariae („O różańcu Dziewicy Maryi”) ogłosił Rok Różańca (od X 2002 do X 2003 r.) i wprowadził nową jego część – tajemnice światła – dotyczące publicznej działalności Pana Jezusa. Ojciec Święty pragnął, „aby różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii”. Odtąd cały różaniec liczy 20 tajemnic, a żywe róże składają się z 20 osób.
Do Polski Żywy Różaniec dotarł jeszcze w XIX w. Obecnie istnieje niemal w każdej parafii. W 1977 r. Prymas Stefan Wyszyński zatwierdził Ceremoniał Żywego Różańca, opracowany przez o. Szymona Niezgodę OP w 60. rocznicę objawień fatmskich.
STATUT STOWARZYSZENIA „ŻYWY RÓŻANIEC”
„Żywy Różaniec” jest wspólnotą osób, które w duchu odpowiedzialności za Kościół i świat i w wielkiej prostocie otaczają modlitewną opieką tych, którzy najbardziej jej potrzebują i są wskazani zwłaszcza w Papieskich Intencjach Apostolstwa Modlitwy. Modlitwa różańcowa, powszechnie znana i wielokrotnie polecana przez papieży, zyskała popularność dzięki wspólnotowej formie modlitwy, zainicjowanej przez sługę Bożą Paulinę Jaricot w Lyonie w 1826 r. Założone przez nią Stowarzyszenie Żywego Różańca zatwierdził papież Grzegorz XVI konstytucją Benedicentes Domino w 1832 r. W Polsce praktyka Żywego Różańca stała się znana już pod koniec XIX wieku. Niniejszy statut ma służyć osobom zjednoczonym we wspólnym odmawianiu różańca, by odkrywając głębię tej modlitwy i sięgając do korzeni tej właśnie formy jej praktykowania, zyskiwali, za zachętą bł. Jana Pawła II, „sposobność duchową i pedagogiczną do osobistej kontemplacji, formacji Ludu Bożego i nowej ewangelizacji” (RVM 3). Stowarzyszenie to nosi nazwę „Różańca”, gdyż jego członkowie, podzieleni na grupy po dwadzieścia osób, odmawiają go codziennie, każdy jedną dziesiątkę, a także dlatego, że każda grupa składa się z tylu osób, ile jest tajemnic w różańcu. Stowarzyszenie nazywa się „Żywym”, gdyż liczba osób, które się nań składają, niejako wprawia je w działanie poprzez ciągłe recytowanie modlitw, które czerpią swą skuteczność z rozważania tajemnic Jezusa i Maryi, czy to w celu nawrócenia grzeszników, czy doskonalenia sprawiedliwych. Zwie się je „Żywym”, gdyż ci, którzy go tworzą, są zastępowani przez kolejnych, gdy ci umierają, bądź gdy zeń odchodzą.
§ 1. POSTANOWIENIA OGÓLNE
1. Żywy Różaniec jest prywatnym stowarzyszeniem wiernych o charakterze modlitewnym i formacyjnym, działającym na terenie całej Polski.
2. W swojej działalności Żywy Różaniec kieruje się postanowieniami Kodeksu Prawa Kanonicznego, szczególnie tymi, które dotyczą prywatnych stowarzyszeń wiernych (kan. 321-326), oraz uchwałami Konferencji Episkopatu Polski w sprawach jego dotyczących.
3. W poszczególnych diecezjach niniejszy Statut Żywego Różańca obowiązuje po wprowadzeniu go dekretem Biskupa Diecezjalnego. Biskup Diecezjalny, przyjmując ten Statut, może uwzględnić w jego realizacji praktyki już istniejące na terenie jego diecezji.
§ 2. ISTOTA I DUCHOWOŚĆ
1. Żywy Różaniec jest wspólnotą osób, z których każda zobowiązuje się do codziennego rozważania jednej tajemnicy różańcowej. Liczba osób we wspólnocie podstawowej odpowiada liczbie tajemnic różańca świętego.
2. Zgodnie z pragnieniem założycielki Żywego Różańca, sługi Bożej Pauliny Jaricot, która chciała „uczynić różaniec modlitwą wszystkich” i „poprzez różaniec odnowić wiarę”, Żywy Różaniec podkreśla wspólnotowy charakter rozważania tajemnic różańcowych. Choć każdy z członków Żywego Różańca modli się tajemnicą, która jemu przypadła, w miejscu i czasie przez siebie wybranym, to jednak istotną dla Żywego Różańca jest więź modlitewna, rozumiana jako świadomość wspólnej modlitwy w podjętych intencjach.
3. Dla podkreślenia wspólnoty modlitwy członkowie Żywego Różańca, tam gdzie jest to możliwe, przynajmniej raz w miesiącu zbierają się na wspólną modlitwę.
4. Zaleca się tworzenie ścisłych więzów między członkami Żywego Różańca, tak aby uwypuklić wspólnotowy charakter Kościoła.
5. W łączności z całym Kościołem Żywy Różaniec podejmuje jako główną intencję swoich modlitw intencje polecane przez papieża dla Apostolstwa Modlitwy, czyli Papieską Intencję Ogólną i Papieską Intencję Misyjną, oraz chętnie przyjmuje specjalne intencje polecane przez biskupa miejsca.
6. Mając na uwadze to, co zostało powiedziane w ust. 1-3, zgodnie z zamysłem założycielki sługi Bożej Pauliny Jaricot program duchowy Żywego Różańca obejmuje:
1) wypraszanie miłosierdzia Bożego przez wstawiennictwo Maryi, Matki Bożej;
2) troskę o wzrost wiary w duszach ludzkich;
3) krzewienie modlitwy różańcowej;
4) wspieranie misyjnej działalności Kościoła;
5) troskę o wierność nauczaniu Kościoła – za wzorem św. Dominika.
§ 3. STRUKTURA
1. Stowarzyszenie Żywego Różańca podlega Konferencji Episkopatu Polski, która zatwierdza jego Statut i wybiera Moderatora Krajowego spośród trzech kandydatów, których przedstawia Konferencja Moderatorów Diecezjalnych.
2. Konferencję Moderatorów Diecezjalnych tworzą wszyscy moderatorzy diecezjalni oraz członkowie Zarządu.
3. Konferencja Moderatorów Diecezjalnych w głosowaniu zwyczajnym wyłania Zarząd Stowarzyszenia, w skład którego wchodzi: pięciu moderatorów diecezjalnych oraz przedstawiciel Papieskich Dzieł Misyjnych i przedstawiciel redakcji czasopisma formacyjnego, jakim dla Żywego Różańca jest miesięcznik „Różaniec”.
4. Przewodniczącym Zarządu Stowarzyszenia i Konferencji Moderatorów Diecezjalnych jest Moderator Krajowy.
5. Siedzibą Stowarzyszenia Żywego Różańca i Zarządu jest Dom Wydawnictwa Sióstr Loretanek w Warszawie, ul. L. Żeligowskiego 16/20.
6. Na terenie diecezji Żywy Różaniec podlega biskupowi miejsca, który mianuje moderatora diecezjalnego oraz określa sposób współpracy między wspólnotami Żywego Różańca.
7. W parafii grupy Żywego Różańca podlegają władzy proboszcza, który sprawuje ją osobiście lub przez wyznaczonego kapłana, zwanego moderatorem parafialnym.
8. Wspólnoty Żywego Różańca powstałe przy szkołach, wspólnotach zakonnych oraz innych ośrodkach pozostają w łączności z proboszczem parafii, na terenie której powstały.
9. Podstawową jednostką Żywego Różańca jest wspólnota dwudziestu osób zwana „kołem” lub „różą”. Na czele róży (koła) stoi zelator/zelatorka wyłaniany/wyłaniana według miejscowej tradycji.
10. Wszyscy zelatorzy w parafii tworzą Parafialną Radę Żywego Różańca.
11. Członkowie Żywego Różańca posługują się Ceremoniałem Żywego Różańca, zatwierdzonym przez właściwą władzę kościelną.
§ 4. PRZYNALEŻNOŚĆ
1. Do Żywego Różańca może należeć każdy ochrzczony, który tego prawa nie został pozbawiony przez prawo kościelne.
2. Do Żywego Różańca przystępuje osoba przez wyrażenie swej decyzji wobec zelatora/zelatorki lub proboszcza czy moderatora parafialnego.
3. Ten, kto został przyjęty do Żywego Różańca, nie może być z niego usunięty, chyba że inaczej o tym mówi prawo kanoniczne.
4. Przynależność do Żywego Różańca nie wyklucza przynależności do innych stowarzyszeń i ruchów o charakterze modlitewnym, formacyjnym czy apostolskim.
§ 5. ZADANIA I OBOWIĄZKI
1. Zadania i obowiązki członków Żywego Różańca:
1) codzienne rozważanie jednej wyznaczonej tajemnicy różańca świętego; opuszczenie tej modlitwy nie sprowadza grzechu ciężkiego;
2) udział w miesięcznym spotkaniu formacyjnym połączonym ze zmianą tajemnic;
3) uczestnictwo w życiu sakramentalnym Kościoła;
4) rozszerzanie czci Najświętszej Maryi Panny przykładem życia i działalnością apostolską, zwłaszcza przez krzewienie modlitwy różańcowej;
5) odważne stawanie w obronie wiary;
6) udział w pogrzebie członka Żywego Różańca należącego do tej samej róży (koła);
7) kapłani należący do Stowarzyszenia ofiarowują raz w roku Ofiarę Mszy świętej w intencji Żywego Różańca;
8) osoby zakonne ofiarowują w tej samej intencji jedną Komunię świętą w roku.
2. Zadania i obowiązki zelatora/zelatorki:
1) troszczy się o prawdziwego ducha modlitwy we wspólnocie;
2) czuwa nad pełnym składem osobowym róży (koła) oraz koordynuje comiesięczną wymianę tajemnic;
3) zachęca członków do gorliwej działalności apostolskiej, zwłaszcza wśród chorych i ubogich;
4) utrzymuje stałą łączność między kapłanem odpowiedzialnym za Żywy Różaniec a różą (kołem) i między różami (kołami);
5) odwiedza chorych członków róży (koła);
6) zbiera składki na Mszę świętą, dzieła charytatywne, misje i inne cele.
3. Zadania i obowiązki moderatora parafialnego:
1) przyjmuje do Żywego Różańca i prowadzi Parafialną Księgę Żywego Różańca;
2) dba o formację członków Żywego Różańca;
3) prowadzi miesięczne nabożeństwa i podaje intencje na dany miesiąc;
4) zapowiada odpusty różańcowe;
5) współpracuje z moderatorem diecezjalnym;
6) tam, gdzie istnieje Parafialna Rada Żywego Różańca, koordynuje jej pracę, dbając o współpracę wszystkich zelatorów.
4. Zadania i obowiązki moderatora diecezjalnego:
1) jest odpowiedzialny za Żywy Różaniec w diecezji;
2) organizuje spotkania zelatorów i moderatorów w diecezji;
3) raz w roku organizuje ogólnodiecezjalne spotkanie członków Żywego Różańca;
4) dba o formację teologiczną i duchową wszystkich członków Żywego Różańca;
5) na mocy swej nominacji jest członkiem Konferencji Moderatorów Diecezjalnych Żywego Różańca i uczestniczy w jej spotkaniach;
6) do wypełnienia swoich zadań może powołać Diecezjalną Radę Żywego Różańca, którą zatwierdza Biskup Diecezjalny;
7) czuwa nad realizacją zadań statutowych Żywego Różańca w diecezji;
8) współpracuje z Diecezjalnym Dyrektorem Papieskich Dzieł Misyjnych.
5. Zadania i obowiązki Konferencji Moderatorów Diecezjalnych:
1) stanowi forum dzielenia się doświadczeniem w zakresie krzewienia modlitwy różańcowej;
2) koordynuje działania Żywego Różańca na terenie całej Polski;
3) wybiera w głosowaniu zwyczajnym spośród swoich członków trzech kandydatów do funkcji Krajowego Moderatora i przedstawia ich Konferencji Episkopatu Polski;
4) współpracuje z innymi ruchami różańcowymi.
6. Zadania i obowiązki Zarządu Stowarzyszenia Żywego Różańca:
1) przygotowuje program i materiały formacyjne dla Żywego Różańca;
2) przygotowuje ogólnopolskie spotkania i rekolekcje dla członków Żywego Różańca;
3) służy radą i pomocą w rozstrzyganiu spornych kwestii odnoszących się do zachowywania statutu na szczeblu diecezjalnym;
4) kadencja Zarządu trwa 3 lata. Moderatorzy diecezjalni mogą być wybierani do Zarządu kolejno przez dwie kadencje.
7. Zadania i obowiązki Krajowego Moderatora Żywego Różańca:
1) zwołuje spotkania Zarządu Stowarzyszenia i Konferencji Moderatorów Diecezjalnych i im przewodniczy;
2) reprezentuje Żywy Różaniec przed Konferencją Episkopatu Polski i raz w roku przedstawia jej sprawozdanie z działalności Żywego Różańca;
3) współpracuje z Dyrektorem Papieskich Dzieł Misyjnych w Polsce i redakcją miesięcznika „Różaniec”;
4) kadencja Moderatora Krajowego trwa 3 lata; może pełnić tę funkcję przez dwie kolejne kadencje.
§ 6. PRZYWILEJE CZŁONKÓW ŻYWEGO RÓŻAŃCA
1. Każdy z członków Żywego Różańca, na podstawie przywileju udzielonego przez Stolicę Apostolską (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 25.10.1967), może zyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami w dniu:
1) przyjęcia do Stowarzyszenia Żywego Różańca;
2) uroczystości Narodzenia Pańskiego;
3) uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego;
4) uroczystości Zwiastowania Pańskiego;
5) uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny;
6) wspomnienia Najświętszej Maryi Panny Różańcowej;
7) uroczystości Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny;
8) święta Ofiarowania Pańskiego.
2. Uczestniczy w dobrach duchowych Zakonu Kaznodziejskiego.
3. Uczestniczy w obietnicach Najświętszej Maryi Panny dotyczących tych, którzy odmawiają różaniec.
4. Wszyscy członkowie Żywego Różańca są otoczeni modlitwą pozostałych członków Żywego Różańca, tak za życia, jak i po śmierci.
***
Statut został zatwierdzony podczas 358. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się we Wrocławiu, w dniach 21-23 czerwca 2012 r.